« یَا عَلِیُّ لِکُلِّ ذَنْبٍ تَوْبَةٌ اِلاَّ سُوءَ الْخُلْقِ فَاِنَّ صَاحِبَهُ كُلَّمَاخَرَجَ مِنْ ذَنْبٍ دَخَلَ فِي ذَنْبٍ.»= هرگناهی بجز بداخلاقی توبه ای داردپس البته آدم بداخلاق از هرگناهی بیرون آید به گناه دیگری وارد می شود.

« یَا »=حرف ندا،« عَلِیُّ »=منادای علم(مفردمعرفه) مبنی برضمّ ومنصوب محلاًّ،« لِکُلِّ »=خبر مقدَّم(شبه جمله)ومرفوع محلاًّ،« ذَنْبٍ »=مضافٌ الیه ومجرور به اعراب اصلی وظاهری،« اِلاَّ »= حرف استثناء،« سُوءَ » =مستثنای تامّ ومنصوب به اعراب اصلی وظاهری،« الْخُلْقِ »=مضافٌ الیه ومجرور به اعراب اصلی وظاهری،« اِنَّ »= حرف مُشبَّهةٌ بالفعل،« صَاحِبَ »=اسم حروف مُشبَّهةٌ بالفعل ومنصوب به اعراب اصلی وظاهری،« هُ »=مضافٌ الیه و مجرور به اعراب محلِّی،« كُلَّمَا »= مفعولٌ فیه وظرف زمان ومنصوب محلاًّ،« خَرَجَ »=فعل وفاعل ضمیرمستتر«هُوَ» فاعل، « مِنْ ذَنْبٍ » =جارومجرور و مجرور به اعراب اصلی وظاهری،« دَخَلَ »=فعل وفاعل ضمیرمستتر «هُوَ» فاعل، « فِی ذَنْبٍ »=جارومجرور و مجرور به اعراب اصلی وظاهری است.